Het leven van een zij-instromer….
13 november
Het leven van een zij-instromer….
Door Tatiana Vaessen, zij-instromer de Nieuwste Pabo Sittard
“Nee, helaas, dat hebben we hier niet” dat was het antwoord dat ik eind januari 2018 op de open dag van de Nieuwste Pabo kreeg, op de vraag of er een deeltijd of zij-instroomopleiding was. Daarna de korte aanvulling: “Misschien komt die er wel….schrijf je naam maar even op”.
Mijn zoektocht ging verder…
Als veertigjarige met een reeds twaalfjarig uit de hand gelopen passie voor vrijwilligerswerk in het basisonderwijs en de vraag van de directrice in mijn achterhoofd: “Denk eens na over hoe je je toekomst voor je ziet en wat je daarvoor bereid bent te doen”, leek het zo perfect…. Maar wat er niet is, dat kan gemaakt worden… zo denk ik er over….en de Nieuwste Pabo kennelijk ook.
In maart 2018 kwam het bericht dat de eerste ideeën daadwerkelijk genoeg gevormd waren en dat er een informatieavond georganiseerd werd. Er waren belangstellende stichtingen en er was veel – weliswaar niet volledig op elkaar afgestemde – activiteit.
Het bruiste van het enthousiasme, passie, mooie initiatieven, goed willende mensen en prachtige toekomstvisies…alles wat je nodig hebt…..behalve de structurerende leiding in dit verhaal….
En dat is eigenlijk wat het leven van mij als zij-instromer kenmerkt. Een dag die heel vroeg begint en zich regelmatig trekt tot laat, heel laat in de avond…
Je eigen gezin, je klas, je werk van de nog lopende baan, je collega’s op beide fronten, naschoolse activiteiten, lesvoorbereidingen, studeren, huishouden en aan het einde van de reeks, je hobby’s, vrienden en rust…. alles moet zijn plekje vinden, maar eigenlijk is het te veel om het in 24 uur te stoppen.
Er moeten veel keuzes gemaakt worden, continu, waar wil ik mij vandaag op richten? En zo probeer je alles op papier en in je hoofd te regelen……een leven wat zich niet in een dag- of weekschema of enige vorm van structuur laat duwen… Af en toe heb je het idee dat je het hebt, en een uur later kan dat gevoel weer compleet anders zijn.
Het is nooit af.
Waarom niet?
Omdat je volwassen bent en alles goed wilt doen…. Je weet al van alles, maar weet ook dat je nog veel meer kunt leren…iets waar je je bij je vorige studie – misschien alleen al vanwege je leeftijd – wat minder druk over maakte. Je voelt je overal verantwoordelijk voor en misschien nog wel het ergste van allemaal: je ziet alles! Je hebt het idee dat je met alles wat je ziet, gelijk wat moet…en dat is de grootste valkuil van een zij-instromer….het grote verschil tussen de 18 jarige voltijder en jou. Je weet veel, heel veel, maar weet niet meer zo goed dat je af en toe ook je schouders kunt ophalen en denken: “wat vandaag niet af is, ligt er morgen ook nog”……Ik kan dat allemaal niet zo makkelijk veranderen….
Mensen die mij vragen hoeveel uur ik per dag aan de nieuwe opleiding en baan besteed, probeer ik een beetje te negeren. Het is niet in uren te vatten…
Waarom doe je dit eigenlijk?
Dat is een vraag die mij vaak als tweede gesteld wordt…. maar die vraag hoef ik mijzelf niet te stellen…
Het antwoord komt uit van mijn leerlingen, er is nog geen dag geweest waarop niet één leerling zegt:
“Yes je bent er weer!” hoe vaak heb je dat de laatste jaren gehoord toen je ergens binnenkwam?